Ik deel meestal niet veel over mijn privé, maar bij dit verhaal voelt het anders. Het is ook wel ironisch, een platform starten voor de zorg en dan zélf zorg nodig hebben. En tegelijkertijd ook weer niet, want vroeg of laat hebben we allemaal zorg nodig. Misschien dat ik het dáárom juist wil delen.
Een aantal weken geleden was ik in het ziekenhuis voor controle. Ik ben al twee keer geopereerd aan een pterygium en helaas is het ding in mijn oog wéér terug.
“Het liefst zou ik vanmiddag nog opereren,” zei de oogarts bij de controle.
Vanmiddag.
Het verbaasde me niet. De rode plek in mijn oog werd groter en groter. Anderen zagen het vaak niet, maar ik zag het ding elke week verder kruipen richting het randje van mijn iris. Tot het randje. Op het randje. Over het randje.
“Ik wil toch eerst overleggen met een aantal collega’s. We willen er alles aan doen om te voorkomen dat het wéér terugkomt.” De arts legt uit dat alles wel héél snel, actief en anders verloopt bij mij. (Ik lach – dat heb ik eerder gehoord.)
Nog even geduld.
De weken erna zijn net zo raadselachtig als het ding in mijn oog. Hoe gaat de komende tijd eruitzien? Hoe snel zal het gaan? “Liever vandaag dan morgen” spookt door mijn hoofd.
Na twee weken weet ik nog steeds geen operatiedatum. Ik besluit zelf het ziekenhuis te bellen.
“Je bent zojuist ingepland. Voor over twee maanden.”
Twee maanden.
De telefoniste legt uit dat het niet anders kan.
De dag erna, aan het einde van de middag, belt mijn oogarts zelf. “Overmorgen kan ik plek maken,” zegt hij. “Alleen kunnen we dan niet de kuur doen die mogelijk bijdraagt aan herstel. Daar moeten we twee weken van tevoren mee starten.”
Overmorgen.
Na twee recidieven en bijzonder veel complicaties wil je er echt alles aan doen dat het dit keer goed gaat. Deze operatie móet echt de laatste zijn. Ik vond het fijn dat mijn arts dat hardop tegen me zei. Dat hij het niet mooier maakt dan het is en mijn gevoel begrijpt en deelt. Mijn oog raakt uitgeput. Maar ondertussen blijft wel de keuze:
Over twee maanden.
Dat is te lang.
Overmorgen.
Dat is te snel…
Ik vraag of ik er even over na mag denken.
Een paar uur later belt mijn oogarts weer.
“Mijn collega, die de OK heeft op maandagochtend, staat altijd in de file,” begint hij. “Daarom is hij ook áltijd te laat. Vaak een uur te laat. Dus ik heb hem gevraagd of ik het eerste uurtje op de maandagochtend mag hebben. Maandag over twee weken. En dat kan!”
Vandaag is het maandag over twee weken. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een operatie. Dankzij mijn oogarts is de timing perfect. Hij wilde de best mogelijke zorg verlenen en was daardoor, samen met zijn collega, in staat om creatief te zijn en buiten kaders te denken.
Ik ben blij en in goede handen. Dit keer komt het goed.
Oh en Zorgcasting kan trouwens gewoon door gaan, terwijl ik mijn rust pak. We got this! 💪🏼
